Augeo magazine - Over veilig opgroeien

Beste meester Jan,

‘Wat wil je dat ik doe?’ vroeg u aan mij. Het was de dag dat u besefte dat ik thuis werd mishandeld. Ik was zó toegetakeld dat ik nauwelijks kon lopen. Maar ik had geen idee hoe u, mijn meester van groep 8, me zou kunnen helpen. Met mijn twaalf jaar keek ik er niet van op dat mijn ouders me regelmatig kleineerden en sloegen. Dat was hun manier om te zorgen dat ik luisterde. Natuurlijk wilde ik wel dat het stopte, maar hoe? Ik wist alleen dat ik niet wilde dat iemand met mijn ouders ging praten. Dat zou alles alleen maar erger maken. Hulp krijgen betekent problemen, dacht ik toen. Dat het ook hulp voor mezelf kon zijn, realiseerde ik me niet.

Toch bent u op eigen houtje hulp gaan regelen. U vertelde alles aan de schooldirecteur en uw collega’s. Ineens vuurden vijf volwassenen op school allemaal vragen op me af. Dat maakte dat ik me ongemakkelijk voelde, en kwetsbaar. Een paar weken later lag er bij ons thuis op de mat een brief van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling. Ik was net te laat om hem te onderscheppen. Toen mijn vader de brief opende, flipte hij helemaal. Hij sloeg me zó hard dat ik besloot: ik zeg nooit meer iets, tegen niemand. Beseft u wel wat u toen kapot heeft gemaakt? Misschien heeft u wel gemerkt dat ik u daarna bijna niet meer kon aankijken. U bedoelde het vast goed, maar waarom besprak u uw plannen niet eerst met mij? Ik had zo graag de verschillende opties gehoord en willen nadenken over de mogelijke gevolgen daarvan voor mij.

Ik vond het raar dat het AMK ons een brief stuurde zonder eerst te checken of het klopte wat u had verteld. Daarna kwam er ook nog een hulpverleenster van het AMK op bezoek. Het was een afschuwelijk mens dat op een totaal verkeerde manier even ging zeggen wat er mis was met ons gezin. Het klinkt gek, maar ik stond helemaal aan de kant van mijn ouders: ze moest zo snel mogelijk weg. Het slaan werd na haar bezoek iets minder, maar het dreigen met woorden niet. Ik was nog steeds bang voor mijn vader en moeder.

Inmiddels weet ik dat het anders had gekund. Dat hulpverleners zich ook meer in het kind kunnen verplaatsen. U had bijvoorbeeld eens rustig met me kunnen praten: ‘Zullen we kijken wat er fout gaat bij jou thuis en wat jij zelf kunt doen om de situatie te verbeteren?’ Dan had ik weer zelfvertrouwen gekregen zonder dat u mijn ouders afviel. Praten met een schoolmaatschappelijk werker was ook een mogelijkheid geweest. We hadden zelfs op school een gesprek kunnen aangaan met mijn vader en moeder erbij. Dat was moeilijk geweest, maar lang niet zo moeilijk als wat er zeven jaar geleden gebeurde.

Vergeten wat er gebeurd is kan ik niet, daarvoor liet de situatie te veel littekens achter. Maar ik heb u wel vergeven. Misschien heeft u nooit een training gehad in hoe je kindermishandeling en verwaarlozing kunt signaleren en wat je dan moet doen. Ik vind dat zo’n training verplicht zou moeten zijn voor leerkrachten op basisscholen.

Het gaat nu trouwens goed met mij. Ik zit in 6 vwo en binnenkort ga ik op mezelf wonen. Ik weet dat mijn ouders van me houden. Ze handelden uit onmacht. Noodgedwongen ben ik een onafhankelijk persoon geworden. Ze blijven mijn ouders, maar emotioneel gezien heb ik me van hen losgemaakt.

Groet, Mascha

Tekst: Annemarie van Dijk

De naam van Mascha is gefingeerd. Zij is nu negentien jaar.

In deze rubriek geeft een jongere feedback op hoe een professional reageerde op een lastige situatie in zijn jeugd.