‘Daar is Papa!’, roept Riley en hij rent naar de auto toe die het terrein opdraait. Even later sluit vader Raymond zijn zoon in de armen. ‘Mag ik die tattoo zien?’, vraagt Riley. Lachend schuift zijn vader de hals van zijn T-shirt opzij. Daar staat het, met fraaie letters op zijn borst: Riley. En op zijn armen staan de namen van zijn oudste twee kinderen, Jason en Liana. ‘Die van Preston moet nog’, zegt papa. Hij grijnst: ‘Maar daarvoor moet ik eerst even een andere tattoo laten verwijderen.’ Zo draagt hij zijn kinderen altijd bij zich.

Vader Raymond houdt zielsveel van zijn vier kinderen. Maar hij zorgt niet meer voor ze. Elk gezin waarbij de kinderen niet meer thuis kunnen wonen heeft een eigen verhaal, maar daar gaat dit verhaal niet over. Het gaat over hoe het Raymond en de moeder van zijn kinderen, samen met gezinsvoogd Jeanine en gezinshuisouders Miriam en Marcel, gelukt is om een stabiele opvoedsituatie te creëren, ondanks alle moeilijkheden.

Dat deden ze door het maken van een Woord en Beeld-verhaal voor de kinderen. Het vertelt het verhaal van hoe papa en mama elkaar ontmoetten, hoe blij ze waren toen de kinderen geboren werden, maar ook hoe ze worstelden met de problemen in het gezin. Problemen die steeds groter werden en uiteindelijk hebben geleid tot een spoed-uithuisplaatsing van de kinderen. Jeanine was bij de uithuisplaatsing. Ze zag de angstige blik in de ogen van de kinderen, voelde hun paniek. Ze begrepen niet wat er aan de hand was. 

Er was dus werk aan de winkel. Eerst moesten de kinderen een goede plek krijgen. Samen, want het was al erg genoeg dat ze niet bij hun ouders konden zijn. Gelukkig waren daar Marcel en Mirjam, gezinshuisouders in spé. Die stonden op het punt om op vakantie te gaan toen Jeanine ze belde. Of ze vier kinderen tegelijk in huis konden nemen? Daar hoefden ze niet lang over na te denken. ‘Dat doen we gewoon.’ Zo belandden de vier in het gezinshuis van Marcel en Mirjam.

Naast de ouders wilden ook de grootouders, oom en tante betrokken blijven bij het leven van de kinderen. Dat was even wennen voor de kersverse gezinshuisouders; Jeanine en de gezinshuisouders hebben er diverse gesprekken aan gewijd. Nu logeren de kinderen af en toe bij oom en tante, en ze gaan straks naar hun moeder en haar nieuwe partner. Raymond komt het liefst naar het gezinshuis om de kinderen te zien. Marcel en Miriam zien hoe de kinderen genieten van die contacten.

In de tuin bij het gezinshuis sprak Jeanine met alle vier de kinderen, hoe klein de twee jongsten ook nog waren, met behulp van plaatjes van De Fee en De Tovenaar, een tool uit Signs of Safety. De kinderen bleken inderdaad geen idee te hebben waarom ze niet meer thuis konden wonen. Om hen te kunnen laten aarden, was het nodig dat hun ouders uitlegden waarom zij uit elkaar zijn gegaan en niet meer voor hen konden zorgen. Jeanine stelde voor een Woord en Beeld-verhaal te maken, ook onderdeel van Signs of Safety. Raymond voelde daar eerst niets voor, hoewel hij begreep dat de kinderen moesten weten wat er gebeurd was. Jeanine benadrukte dat het voor de kinderen echt belangrijk was om een eenduidig verhaal te hebben, gemaakt en ‘goedgekeurd’ door beide ouders, en Raymond ging overstag.

In een aantal gesprekken met vader en moeder afzonderlijk werd het verhaal gemaakt. Jeanine stelde vragen, vader schreef de tekst, moeder vulde aan en tekende er plaatjes bij. Toen het af was waren ze trots: het was echt hún verhaal geworden. In overleg met beide ouders las Jeanine het verhaal aan de kinderen voor. Dat was een heel bijzonder moment.

Nu, een paar jaar later, zitten ze met elkaar op de veranda van het gezinshuis. Moeder is er niet bij, maar vader wel. Riley zit tegen hem aangekropen. Samen met Jeanine kijken ze terug op een roerige periode in hun leven. Wat heeft het boekje voor hen betekend? ‘Daardoor kon ik verder met mijn leven’, zegt Jason. ‘Nu ik weet wat er gebeurd is, kan ik het met rust laten.’ Jeanine weet: wie woorden en beelden heeft bij nare gebeurtenissen in het leven, kan daarvan helen en is beter toegerust op de toekomst. Aan Liana vraagt ze: ‘Weet je nog wat jij zei toen ik vroeg wat je zou willen, als je kon toveren? Je wilde een paard en konijnen en nog veel meer dieren!’ Gezinshuismoeder Miriam lacht. ‘En kijk nu eens: ze verzorgt alle dieren op ons erf!’

Alle kinderen hebben zo’n boekje, ook Preston, al is die nog klein. In het begin werd het regelmatig gepakt. De laatste tijd nauwelijks meer. Ze kennen het verhaal, en het is goed zo. Dat het allemaal gelukt is, is te danken aan hun ouders, die al die tijd over hun eigen problemen zijn heengestapt en in het belang van de kinderen in gesprek zijn gebleven, ook als het moeilijk was. En aan gezinsvoogd Jeanine, die zakelijk en netjes was. ‘Ze was duidelijk in wat er moest gebeuren’, zegt Raymond. ‘Maar we konden wel samen een plan maken hoe we dat zouden gaan doen.’ Ook belangrijk, zeggen Miriam en Marcel, dat Jeanine laagdrempelig te bereiken was. Dat was in het begin vaak nodig. Het vertrouwen en partnerschap dat ze ermee heeft opgebouwd, betaalde zich dubbel en dwars uit. Dat was toen zo, en nu voelt dat nog steeds zo.

Nic Drion is adviseur bij Expect Jeugd - Expertisecentrum Partners voor Jeugd