Als professionals die werken met ouders, zouden we ons vaker bewust mogen zijn van het bijzondere van ouderschap. Zodat we ons realiseren dat achter die boosheid, dat verdriet, die frustratie van ouders de intentie schuilt dat ze het beste voor hun kind willen - vanuit een besef van verantwoordelijkheid. Dat geldt dus ook voor de reactie van Maarten. 

In dit nummer lees je alles over het bijzondere van ouderschap en wat dat kan betekenen voor jouw werk.

Mijn vriendin was helemaal over de rooie. Van de actie van hun zoon natuurlijk, maar vooral ook door de reactie van haar ex-man - laat ik hem Maarten noemen. Ik kon daar wel in meegaan: wat een idiote reactie, hij denkt alleen aan zichzelf en hoe het gedrag van zijn zoon op hem afstraalt. Hij vraagt niet eens hoe het met de jongen zelf is, zo alleen in een cel, hij schrijft hem alleen maar af. En dat hij mijn vriendin zo diskwalificeert, waar haalt hij het lef vandaan? 

De reactie van Maarten verdient geen schoonheidsprijs. Maar in de kern van zijn tirade hoorde ik ook iets anders: dat hij als vader diep geraakt is door het gedrag van zijn zoon. Dat het hem tot in zijn ziel pijn doet dat hij zijn rol als vader niet zo heeft kunnen vervullen als hij voor ogen had. Dat hij vindt dat hij gefaald heeft als ouder.  

In zijn reactie hoor ik wat ouderschapsdeskundigen zeggen: ouderschap is niet iets wat je doet, maar onderdeel van wie je bent. Als vader of moeder ervaar je je kind als onderdeel van je wezen, van je identiteit. Alle ouders kennen dat gevoel, dat besef dat je onvoorwaardelijk en voor de rest van je leven verantwoordelijk bent voor je kinderen. Vanuit dat besef wil je het beste voor je kind - en dat dat niet altijd lukt, maakt je dus kwetsbaar.