De leden van onze Jongerentaskforce hebben ervaring met een onveilige thuissituatie. Voor deze editie vroegen we aan hen: wat vind je dat alle professionals die werken met kinderen móéten weten over de aanpak van kindermishandeling? Hun antwoorden lees je terug in deze editie.
Leestijd: 1,5 minuut
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Edith Geurts
Voorwoord
Enthousiaste Zoom-sessies en veel heen-en-weer mailen met zes jongeren van Augeo Jongerentaskforce leverde een lijst met superinteressante thema’s op. Over kleine dingen die het verschil hebben gemaakt in hun jeugd, over hoe ze hun ervaringen op een positieve manier kunnen inzetten, over het belang om politici en bestuurders te inspireren. Hun persoonlijke opmerkingen raakten me soms diep. Een van de jongeren zei: ‘Weet je wat ik misschien wel het allermoeilijkst vond? Het gevoel dat je als kind, als jongere met zulke ervaringen, wordt opgegeven. Door de hulpverlening, maar ook door de maatschappij. Het gevoel dat geen enkele hulp kan opboksen tegen het klimaat waarin je bent opgegroeid. Hoe kan ik dan hoop houden en geloven dat ik ooit een goed functionerende volwassene word?’
Ineens was het idee daar: wat als we jongeren met ingrijpende jeugdervaringen eens vragen om onderwerpen aan te dragen voor een editie van Augeo magazine? Wat zouden zij onder de aandacht van professionals willen brengen? Welke adviezen zouden zij ons willen meegeven?
Persoonlijke ervaringen
Sommige opmerkingen van de jongeren zorgden bij mij voor een aha-erlebnis. Zo vertelde een meisje dat er in haar beleving te veel aandacht is voor de ‘grote problemen’: ‘Met een complexe achtergrond kom je vaak nauwelijks toe aan de normale basisbehoeften. Door problemen op verschillende terreinen kom je amper toe aan eten, bewegen, slapen. Zelf besefte ik helemaal niet hoe erg ik mijn basisbehoeften verwaarloosde. Ik werd de hele tijd ziek, had continu hoofdpijn. Ik had gewoon niet geleerd om goed voor mezelf te zorgen. Ik had echt mensen om me heen nodig die me hielpen om weer gezonde gewoonten op te pakken.’
Alle onderwerpen en thema’s die de jongeren aansneden kregen een plek in dit magazine. Samengevat is hun oproep niet heel ingewikkeld: zie ons, hoor ons en help ons! Een oproep aan alle professionals die werken met kinderen, jongeren en (jong)volwassenen die op dit moment mishandeld, verwaarloosd of misbruikt worden – of dat in het verleden werden. In deze editie lees je hoe jouw steun eruit zou kunnen zien.
De leden van onze Jongerentaskforce hebben ervaring met een onveilige thuissituatie. Voor deze editie vroegen we aan hen: wat vind je dat alle professionals die werken met kinderen móéten weten over de aanpak van kindermishandeling? Hun antwoorden lees je terug in deze editie.
Enthousiaste Zoom-sessies en veel heen-en-weer mailen met zes jongeren van Augeo Jongerentaskforce leverde een lijst met superinteressante thema’s op. Over kleine dingen die het verschil hebben gemaakt in hun jeugd, over hoe ze hun ervaringen op een positieve manier kunnen inzetten, over het belang om politici en bestuurders te inspireren. Hun persoonlijke opmerkingen raakten me soms diep. Een van de jongeren zei: ‘Weet je wat ik misschien wel het allermoeilijkst vond? Het gevoel dat je als kind, als jongere met zulke ervaringen, wordt opgegeven. Door de hulpverlening, maar ook door de maatschappij. Het gevoel dat geen enkele hulp kan opboksen tegen het klimaat waarin je bent opgegroeid. Hoe kan ik dan hoop houden en geloven dat ik ooit een goed functionerende volwassene word?’
Ineens was het idee daar: wat als we jongeren met ingrijpende jeugdervaringen eens vragen om onderwerpen aan te dragen voor een editie van Augeo magazine? Wat zouden zij onder de aandacht van professionals willen brengen? Welke adviezen zouden zij ons willen meegeven?
Persoonlijke ervaringen
Voorwoord
Edith Geurts
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Leestijd: 1,5 minuut
Sommige opmerkingen van de jongeren zorgden bij mij voor een aha-erlebnis. Zo vertelde een meisje dat er in haar beleving te veel aandacht is voor de ‘grote problemen’: ‘Met een complexe achtergrond kom je vaak nauwelijks toe aan de normale basisbehoeften. Door problemen op verschillende terreinen kom je amper toe aan eten, bewegen, slapen. Zelf besefte ik helemaal niet hoe erg ik mijn basisbehoeften verwaarloosde. Ik werd de hele tijd ziek, had continu hoofdpijn. Ik had gewoon niet geleerd om goed voor mezelf te zorgen. Ik had echt mensen om me heen nodig die me hielpen om weer gezonde gewoonten op te pakken.’
Alle onderwerpen en thema’s die de jongeren aansneden kregen een plek in dit magazine. Samengevat is hun oproep niet heel ingewikkeld: zie ons, hoor ons en help ons! Een oproep aan alle professionals die werken met kinderen, jongeren en (jong)volwassenen die op dit moment mishandeld, verwaarloosd of misbruikt worden – of dat in het verleden werden. In deze editie lees je hoe jouw steun eruit zou kunnen zien.