Augeo magazine - Over veilig opgroeien

OVERZICHT

AUGEO MAGAZINE - TIJDSCHRIFT KINDERMISHANDELING EN HUISELIJK GEWELD

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘Als ik de waarheid vertel, gaat mijn vader de gevangenis in. Dat was wat ik dacht als kind. Daarom zweeg ik drie jaar lang. Mijn vader is altijd een strenge, intimiderende en respectloze man geweest. Toen mijn ouders financiële problemen kregen, begonnen ze ruzie te maken. Mijn vader ik noem hem nu Bert - gebruikte daarbij fysiek geweld, hij sloeg zowel mijn moeder als mij. Maar ik zei niets, tegen niemand.

Ik moest liegen

Op een avond ik was tien jaar - escaleerde een ruzie zo heftig dat hij mijn moeders vinger brak. Ik was er bij en hij liet mij de Eerste Hulp bellen. Hij instrueerde me te liegen over wat er gebeurd was. In het ziekenhuis vertelden we dat mama van de trap was gevallen.

De arts vond dat merkwaardig, omdat mijn moeder verder nergens pijn of blauwe plekken had. ‘Is er echt niets anders gebeurd?’ vroeg de arts in aanwezigheid van mijn ouders aan mij. Ik moest liegen en dat heb ik ook gedaan. De arts liet het daar bij, hij vroeg niet door, kwam er niet op terug, schakelde niemand in.

De arts had me kunnen helpen

Begrijp me goed, ik snap hoe moeilijk het voor zorgverleners is om goed te signaleren. Ik begrijp de dilemma’s. Want stel nou dat je er naast zit? Toch had deze arts vervolgstappen kunnen zetten. Hij had me kunnen helpen. Door een manier te zoeken om mij even apart te spreken.

Hij had me desnoods een kaartje met een telefoonnummer van een hulpinstantie kunnen geven. En de arts had me gerust moeten stellen: wees niet bang, er zal niets ergs gebeuren met jou of je ouders wanneer je me vertelt wat er echt is gebeurd. Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat het goed is om als zorgverlener altijd te proberen de waarheid te achterhalen, in plaats van nalatig te zijn.

Waarom werd ik niet gehoord?

Mijn moeder deed aangifte van huiselijk geweld bij de politie en trok die later weer in. Ook hier deed niemand een poging met mij te praten. Terwijl het bekend is dat bij huiselijk geweld er bijna altijd ook sprake is van kindermishandeling. Ik heb me later afgevraagd: waarom hebben ze mij niet gehoord?’

Mijn moeder en ik verhuisden een jaar later naar een ander dorp. We stonden er helemaal alleen voor, de familie had ons de rug toegekeerd. Gelukkig kregen we steun van mijn moeders vrienden. Bert zocht ons nog regelmatig op. Hij smeekte ons om terug te komen. Toen mijn ouders definitief gescheiden waren, liet hij ons uiteindelijk met rust. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik wil absoluut geen contact meer met Bert.

Eindelijk veilig

Vijf jaar geleden is mijn moeder hertrouwd met een lieve man. Ik was blij dat we in een veilige omgeving waren en dat mijn moeder geluk had gevonden. Ik ben heel blij met mijn stiefvader en mijn stiefbroertjes. Mijn stiefvader beschouw ik als mijn echte vader.

Als kind was ik niet bewust van mijn emoties. Dat veranderde later, ik werd heel verdrietig. Ik had niet veel plezier meer in het leven, ook al ging het op school best goed. Toen heb ik hulp gezocht bij een psycholoog en dat heeft me erg geholpen. Met mijn moeder gaat het nu heel goed. Hoewel ze het wel jammer vindt dat ik door mijn studie op kamers ben gaan wonen.

We zijn allemaal verantwoordelijkheid

Mijn ervaring en kracht wil ik inzetten om andere kinderen te helpen, door mijn verhaal te vertellen. Ik heb lang geloofd in de kracht van beleid. Maar beleid alleen helpt niet. Politieke en beleidsprocessen zijn ontzettend stug. Je kunt ook niet van de overheid verwachten dat ze alles doen. We moeten als burgers, jongeren, mannen en vrouwen de verantwoordelijkheid nemen om verandering teweeg te brengen. Niet wachten tot 'er van boven iets wordt opgelegd'. Goede verandering komt van boven én beneden.

Ook zou het helpen als kinderen en jongeren op school open kunnen praten over deze problematiek. Elk kind verdient een veilig thuis en je ouders verdienen het om geholpen te worden met hun probleem. Ieder kind moet weten dat hij hulp kan zoeken en wat de consequenties daarvan zijn. Een poster in de aula van mijn school of in de gang van het ziekenhuis had mij kunnen prikkelen om mezelf te helpen.

Traumatische ervaring ombuigen

Het geluk dat ik heb om toch mijn traumatische verleden om te buigen in kracht is helaas niet alle mishandelde kinderen gegeven. Veel van hen lopen vast in hun leven, mishandelde kinderen zijn bovendien eerder geneigd om zelf te gaan mishandelen. Ik ben trots en dankbaar dat het verleden mij niet heeft gebroken, maar gemaakt.’

Om privacyredenen zijn de namen van Jim en Bert gefingeerd.

INTERVIEW

De arts op de Eerste Hulp vermoedde mishandeling maar pakte niet door. Hoe had het anders gekund? De traumatische ervaringen die Jim (19) als jong kind opdeed zet hij nu in om anderen te helpen.