Augeo magazine - Over veilig opgroeien

OVERZICHT

AUGEO MAGAZINE - TIJDSCHRIFT KINDERMISHANDELING EN HUISELIJK GEWELD

De Jongerentaskforce Kindermishandeling

‘Jongeren hebben een enorme kracht en we hebben veel te vertellen. We willen dat dat gezien én gehoord wordt,’ vinden de leden van de Jongerentaskforce Kindermishandeling.

De Taskforce is een onafhankelijke groep jongeren tussen de 15 en 25 jaar en is in 2013 opgericht op initiatief van Augeo. ‘Bij kindermishandeling zijn altijd kinderen betrokken, maar er wordt door overheden en instanties nog lang niet altijd naar deze kinderen geluisterd. Terwijl zij de belangrijkste stakeholders zijn’, zegt Mariëlle Dekker, directeur van Augeo en hoofdredacteur van het Tijdschrift over kindermishandeling en huiselijk geweld.

‘De Jongerentaskforce is opgericht om te zorgen dat jongeren actief meedenken, meepraten en adviseren over hoe kindermishandeling beter tegengegaan kan worden en hoe mishandelde kinderen en jongeren tijdig goede hulp krijgen.’

‘Op deze manier creëren we een platform door én voor de kinderen om wie het gaat. Iets dat nu nog te vaak ontbreekt in de vele stuurgroepen, taskforces en actieprogramma’s die ons land rijk is.’

De ledensamenstelling van de Jongerentaskforce is gevarieerd, maar de leden zijn allen betrokken bij het thema kindermishandeling. Ze werden zelf mishandeld, of vrienden of klasgenoten kregen er mee te maken. Ook werken sommigen met kinderen en/of ouders en komen ze beroepsmatig in aanraking met mishandeling.

Meer informatie en contact

Je vindt de Jongerentaskforce Kindermishandeling op: Facebook en Twitter

Of stuur ze een mail: idee@jongerentaskforce.nl

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘De vuile was hang je niet buiten, zo ben ik opgevoed. Ik was loyaal aan mijn ouders, zou hen nooit afvallen. Vanaf mijn vroegste herinnering werd ik als kind bedreigd, gekleineerd en geslagen door mijn vader en moeder.

Het geweld kwam en ging in periodes. Dan was het een paar maanden rustig, vervolgens kon het ineens weer beginnen. Omdat ik iets verkeerds had gezegd bijvoorbeeld. Mijn vader had spijt van zijn daden, maar begon toch steeds weer opnieuw.

‘Ze vertelde dat het niet mijn schuld was’

Op mijn twaalfde - ik zat nog op de basisschool - was ik op een dag zó toegetakeld dat ik nauwelijks kon lopen. Mijn gymleraar zag dat er iets aan de hand was. Huilend heb ik hem verteld wat er was gebeurd.

Toevallig liep mijn schoonzus, die haar kinderen naar dezelfde school bracht, op dat moment langs. De leerkracht vroeg haar om mij even apart te nemen zodat ik mijn verhaal kon doen. Ze heeft me opgevangen op een manier die ik als kind fijn vond: ze luisterde naar me, zei dat het niet mijn schuld was. Ze gaf me weer zelfvertrouwen zonder mijn ouders af te vallen.

De gymleraar kreeg in de gaten dat ik regelmatig werd mishandeld. Zonder mij in te lichten heeft hij toen de directeur en andere teamleden op de hoogte gebracht. En zo zat ik ineens aan tafel met vijf volwassenen die allerlei vragen op me afvuurden. Het waren mensen op wie híj kon bouwen, niet op wie ik kon bouwen, al vond ik ze best aardig.

‘Mijn vertrouwen in leraren was weggevaagd’

Zonder met mij te overleggen belde de meester vlak voor de vakantie naar het AMK. En zo kwam het dat er midden in de zomervakantie een brief op de mat lag voor mijn ouders. Ik was net te laat om die te onderscheppen. Mijn vader was woest. Ik kreeg er toen zó hard van langs dat ik besloot: ‘ik zeg nooit meer iets, tegen niemand. Mijn vertrouwen in leerkrachten was volledig weggevaagd.

Mijn ouders hielden het vervolgens een jaar vol mij niet te slaan. Ze hadden zich blijkbaar toch gerealiseerd dat er anderen zijn die zich bekommeren om mij. Maar de dreigementen waren er nog steeds. Daarom durfde ik niet open en eerlijk naar ze te zijn, ik was bang.

‘Ik raakte totaal vervreemd van mijn ouders’

Op de middelbare school ging het weer hartstikke mis. Mijn vader, aangemoedigd door mijn moeder, sloeg me zo hard en lang dat ik ervan overtuigd was dat ik het niet zou overleven. Ik was alleen thuis, de buren waren weg. Zo ook mijn zusje. Alles deed pijn. Ik wist niet of er iemand op de wereld was die me zou kunnen horen.

Maar ik overleefde. Daarna heb ik maandenlang geen fysiek contact gehad met mijn ouders. Als mijn vader maar in de buurt kwam of iets tegen me zei, begon ik te hyperventileren. Ik zag dat hij spijt had en toenadering zocht, maar ik was totaal van mijn ouders vervreemd. Ik at alleen en sliep alleen. Op een of andere manier maakte die periode mij tot een onafhankelijk persoon, al had dat natuurlijk anders gekund.

Op school liet ik niemand iets blijken. Ik had geen vertrouwen meer in mensen die met kinderen werken. Mijn redding was de liefde van een klasgenote en haar ouders. Toen ik na vier maanden begon te herstellen leerde ik haar kennen. We werden vriendinnen en praatten veel.

Ik kwam dagelijks bij haar thuis en werd langzaam onderdeel van de familie. Ik was altijd welkom. Liefde heelt wonden, dat ging hier echt zo. Mijn vertrouwen in volwassenen begon licht te herstellen.

‘Er werd óver mij gepraat’

Mijn vriendin en haar moeder konden me ervan overtuigen dat ik hulp moest zoeken. Zo kwam het dat ik met haar moeder op een intakegesprek kwam bij bureau jeugdzorg. Helaas sneuvelde mijn vertrouwen daar opnieuw. Er werd óver mij gepraat, niet met mij. Mijn vriendin’s moeder praatte in jargon tegen de hulpverleenster. Ik had niet het idee dat ik mijn eigen gevoelens onder woorden mocht brengen, dat deed zij.

Ruim vijf maanden na de intake kreeg ik pas het eerste gesprek met een psycholoog. Het fysieke geweld thuis was toen al opgehouden. Maar met de psychologe zat ik niet op één lijn. Het hoofdstuk ‘hulp’ heb ik na vier gesprekken afgesloten. Ik was er klaar mee, het bracht me niet verder.

‘Handel vanuit het kind’

Andere kinderen mogen geen gebrek aan goede hulp hebben, zoals ik dat had. Om die reden heb ik me aangemeld voor de Jongerentaskforce Kindermishandeling. Alle professionals die direct met kinderen werken, zoals leerkrachten en pedagogisch medewerkers, zouden moeten beseffen dat ze vanuit het kind moeten handelen. Laat zien dat je er bent voor het kind, hoe klein en jong ze ook zijn. Als jij oog hebt voor een kind, luistert, het net een beetje extra aandacht geeft, voelt elk kind: ‘Ik doe er toe’.

En laat kinderen in nood niet maanden wachten op hulp omdat ze eerst door de bureaucratie gesleept moeten worden. Ik weet hoe het is als er opeens een vreemde bij je thuis komt vertellen hoe het moet. Of hoe het is als er over je gepraat wordt. Dat werkt averechts. Het kind is de sleutelpersoon, dat kun je niet overslaan. Dus als je je zorgen maakt, alsjeblieft: bespreek het met collega’s, nietsdoen is geen optie

‘Humor maakt het dragelijker’

Nu blijf ik goed op de been. De laatste jaren van het vwo zijn in zicht, in de vakanties heb ik bijbaantjes. Mijn kracht ontleen ik aan de natuur, waardevolle vriendschappen, dieren en ook aan mijn cynisme en relativeringsvermogen. De waarheid is soms niet te verteren. Met humor erbij kun je er anders naar kijken, het maakt het dragelijker.

Mijn vader heb ik kunnen vergeven. Met hem heb ik een bijzonder goede band nu. De relatie met mijn moeder is nog altijd moeilijk. Daar leer ik mee omgaan. Zij zijn en blijven toch mijn ouders, mijn basis.’

De naam van Anouchka is om privacyredenen gefingeerd

AAN TKM VERTELD