Augeo magazine - Over veilig opgroeien

‘Nee. Papa’s die somber zijn zullen hun kind niet snel om het leven brengen. Hun kinderen ombrengen doen ouders zelden. En vaak alleen maar nadat ze kortsluiting in hun hersenen hebben gehad. Een vader die somber is weet in principe heel goed wat hij doet. Als je vader somber is kun je met hem praten dat je je zorgen over hem maakt, omdat hij zo somber is. Wie weet, weet hij niet dat jij daar zo mee zit. Dan kunnen jullie het er over hebben. En als je het er niet met hemzelf over kunt hebben, praat er dan met je moeder of je opa of oma over. Dat het je zo verdrietig of onzeker of bang maakt, dat je vader zo somber is.’

‘Het lichaam wordt in Nederland zo diep begraven dat de wormen en maden daar geen zuurstof meer krijgen. Ze kunnen dus niet bij het lichaam van je klasgenoot komen. Ook roofdieren niet.’

‘In totaal duurt het maar slechts een half uur om het lichaam te verbranden. Dat gaat dus vrij snel. De as wordt opgevangen en na gemiddeld een maand kunnen de nabestaanden de urn komen ophalen. Sommigen kiezen er voor om de as uit te strooien op een favoriete plek van jouw klasgenoot, anderen plaatsen de urn in een urnenmuur (een muur met allemaal vakjes voor de asvazen van de overleden mensen) op de begraafplaats.’

‘Dat is op dit moment onduidelijk. Want we weten nog niet hoe ze om het leven zijn gekomen. Daar gaat de politie onderzoek naar doen. Als daar meer duidelijkheid over komt, zal ik jullie dat vertellen.’

‘Jouw ouders zijn op zoek naar hoe ze het best voor jou kunnen zorgen. Daar moeten nieuwe afspraken voor komen omdat ze uit elkaar gaan. Dat zijn ze nog niet gewend. En dat zorgt ervoor dat ze daar ruzie over kunnen maken. Je ouders hebben ruzie met elkaar, maar niet met jou. Dus zullen ze in principe ook niet boos worden op jou of jou iets aandoen. Doen ze dat toch, dan moet je hulp zoeken want dat mogen ze niet bij je doen. Je kunt altijd bij mij als leerkracht komen. Of je kunt naar iemand gaan die je vertrouwt. Zoals een buurvrouw, een familielid. Of bel de Kindertelefoon.’

‘Probeer eens op een rustig moment hierover met je vader te praten. En te vertellen hoe je je voelt en wat je daar bij denkt. De kans is vrijwel zeker dat je vader zich rot schrikt en hij heel verdrietig wordt. Hij moet er namelijk voor jou zijn en je beschermen voor enge dingen. Als je geen gesprek durft aan te gaan met je vader, dan kun je iemand zoeken die je wel in vertrouwen durft te nemen. Een buurvrouw of een tante. Of je kunt de Kindertelefoon bellen. Om over je angsten te praten.’

‘Kinderen verwachten dit niet van hun vader. Ze vertrouwen hun vader, dus lopen ze niet bij hem weg. En bijna altijd is het goed dat kinderen bij hun vader in de buurt blijven. Hun vader beschermt ze, hij houdt van ze.

‘We gaan er van uit dat alle ouders zielsveel van hun kind houden. Als ze hun kind doden dan krijgen ze kortsluiting in hun hoofd. Dat zorgt ervoor dat ze niet meer goed kunnen nadenken. En dat hun hersenen ook geen ‘stop’ meer kunnen roepen. Die kortsluiting zorgt ervoor dat hun hersenen niet meer goed werken. Zelfs ouders die in de war zijn, doden hun eigen kinderen bijna nooit.’

‘Op dit moment weten we dat niet. Wat we wel zeker weten is dat Julian en Ruben dood zijn. Er is een dokter bij geweest en die heeft gekeken of ze nog leefden. De politie gaat nu onderzoek doen of Julian en Ruben zijn vermoord. Als duidelijk is of dit wel of niet zo is, dan laat ik jullie dat weten.’

‘Laten we even stil staan bij wat vaders doen die boos zijn. Die gaan schelden, stampen, met deuren slaan of gooien met iets door de kamer. Daarna trekt hij zich terug om af te koelen. En eigenlijk 2 uur later is zijn boze bui overgewaaid. Denk zelf ook maar eens na wat er gebeurt als je zelf heel boos bent. Dan moet je ook rustig worden. Wat doe jij dan?’

‘Nee. Vaders en moeders doen dit beiden. Maar nu lijkt het net alsof het heel regelmatig voorkomt. Dat komt omdat het tegenwoordig meteen en heel uitgebreid in het nieuws komt. Iedereen praat er over, de kranten staan er vol van en het komt langere tijd elke dag in het nieuws. Maar dat betekent niet dat het nu vaker voorkomt dan vroeger. Maar daar moet nog eens goed onderzoek naar gedaan worden. Wat we weten is dat het heel, heel erg weinig voorkomt. Maar als het dan toch gebeurt, kan het zowel een vader als een moeder het doen.’

‘Vaders of moeders die hun kind doden doen dat in blinde paniek. Ze krijgen dan kortsluiting in hun hoofd en weten niet meer wat ze doen. Sommige vaders of moeders die het overleven, hebben spijt als haren op hun hoofd dat ze hun kind(eren) om het leven hebben gebracht. Ze kunnen vaak niet uitleggen wat hun overkomen is en waarom ze het hebben gedaan. Ouders die hun eigen kinderen doden gebeurt heel zelden. Echt, heel, heel weinig. Dat is iets wat jullie goed moeten weten.’