Augeo magazine - Over veilig opgroeien

Marleens dochtertje werd op 6-jarige leeftijd seksueel misbruikt op nog geen tien meter van hun woning. De impact op het gezin was groot, de reacties uit de omgeving shockerend. ‘Ik heb ontzettend geworsteld met mijn gevoel en mijn verstand.’

‘Het was een zaterdagmiddag toen mijn jongste dochtertje van zes buiten wilde picknicken. Alleen. Omdat er rondom ons huis alleen maar voetpaden liggen, en de kinderen daar alleen mochten spelen en fietsen, ging ik akkoord met haar plannetje.’

‘In mijn gedachten zag ik haar al in haar eentje genieten van haar zelf gemaakte lunchpakketje. Dapper vertrok ze. Toen ze een klein half uurtje later thuiskwam, zag ik meteen dat het mis was. Een wit gezicht, een rillend lijfje dat alleen maar tegen mij aan wilde staan. Gelukkig vertelde ze meteen wat er gebeurd was, en vooral dat ze erg bang was geweest.’

DNA afgenomen

‘Een man was met een smoesje bij haar komen zitten. De details wisten we op dat moment nog niet, maar later bleek dat hij haar inderdaad misbruikt had. We zijn direct naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Diezelfde dag is er DNA afgenomen in het ziekenhuis, wat trouwens een rampzalige gebeurtenis was. Mijn dochter vond het vreselijk en ik voelde me schuldig dat ik toestemming had gegeven. Maar ja, we wilden toch dat deze man opgepakt werd?’

Een lange en emotionele dag eindigde in een slapeloze nacht. Gelukkig sliep mijn dochtertje als een roos. De volgende dag fietste ze alweer rond. De rechercheur die die dag langskwam, was positief verrast dat ze dat alweer durfde. Mensen in onze omgeving vroegen zich daarentegen af waarom ik dat toestond. Was ik gek geworden?’

In de struiken

‘Natuurlijk zei mijn gevoel dat ze binnen moest blijven, maar mijn verstand vertelde me dat ze “gewoon” buiten kon spelen als ze dat zelf wilde. Ondertussen was er ’s nachts al sporenonderzoek gedaan op de plek waar het is gebeurd. Wat overigens slechts tien meter van ons huis is, in de struiken achter de schutting.’

‘De hele straat was afgezet, de buurtbewoners geïnformeerd. Het was vreselijk om te ervaren dat iedereen wist wat er in ons gezin gebeurd was. Zo ook de maandagochtend toen ik voor schooltijd naar de school van onze kinderen ging om de leerkrachten in te lichten. Ik wilde kost wat kost voorkomen dat andere kinderen onze dochtertjes zouden overdonderen met allerlei vragen.’

Speciale verhoorstudio

‘Die eerste dagen waren heftig. We reisden van het politiebureau naar het ziekenhuis en van recherche naar een speciale verhoorstudio voor kinderen. In die studio werden we uitgebreid geïnformeerd over wat er ging gebeuren. Samen met mijn dochter werd ik rondgeleid om haar daarna alleen naar binnen te laten gaan. Ik mocht er zelf niet bij blijven en ook de opgenomen beelden mocht ik niet zien.’

‘Ik zou haar nog kunnen beïnvloeden, zo was het achterliggende idee. En misschien was het te heftig om alle details te zien of horen, zo vertelde men mij. Maar natuurlijk wilde ik álles weten! Mijn dochtertje leek het allemaal goed te doorstaan, en uiteindelijk heeft de sessie ook extra informatie opgeleverd. Ondertussen draaide het gezinsleven door en moest ik ook gewoon naar mijn werk. Wat natuurlijk niet lukte. Pas toen alles in rustig vaarwater terechtkwam stortte ik in.’

‘Ik had alles kunnen regelen en managen, maar was helemaal niet toegekomen aan mijn eigen shock en verdriet. Toen ik voor het eerst naar mijn werk ging, ben ik na twee uur weggegaan. Tegelijkertijd was ik aangenaam verrast door de betrokkenheid van alle rechercheurs die bij ons over de vloer zijn geweest. De kinderarts daarentegen stelde zich erg kil op en toonde totaal geen medeleven. Niet naar mijn dochtertje toe, en ook niet naar mij toe.’

Opsporing verzocht

‘Helaas kon men de dader niet vinden, ook niet na een oproep bij “Opsporing Verzocht”. Maanden gingen voorbij. Het onderzoeksteam werd afgebouwd totdat uiteindelijk de mededeling kwam dat er niet meer actief gezocht werd. Totdat ik acht jaar later op mijn werk een telefoontje kreeg. Of ik nú naar het politiebureau wilde komen! Eenmaal daar bleek dat ze de dader gevonden hadden, met behulp van het DNA dat na het delict meteen was afgenomen. Wat een geluk dat we dat dus toch gedaan hadden. De gearresteerde man werd verdacht van minstens vijftien zedendelicten. Een rechtszaak en een hoger beroep volgden.’

Sneu figuur

‘Ik ben erbij geweest, mijn dochter toen inmiddels veertien jaar vond dat niet nodig. Ik heb hem zien zitten en horen praten. Ik heb de analyses van deskundigen gehoord over zijn stoornissen, zijn alcoholgebruik, ga zo maar door. Een sneu figuur. Nee, ik had niet de neiging om hem in elkaar te trappen, wel wilde ik hem laten weten wat de impact is geweest op ons gezin.’

‘Dat had ik al in een brief geschreven aan de officier van justitie, die uiteindelijk ook terecht is gekomen bij de dader. In hoger beroep is hij uiteindelijk veroordeeld voor een jaar cel en TBS met dwangverpleging. Met dat laatste ben ik erg blij, want ik kan me niet voorstellen dat zo iemand te genezen is. Het is goed als hij nooit meer vrijkomt. Zelf heeft hij tijdens de rechtszaak gezegd dat hij een brief wilde schrijven aan zijn slachtoffers, maar dat is nooit gebeurd. Mijn dochter heeft er wel op gewacht, want ze was nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. Waarom heeft hij gedaan wat hij heeft gedaan?’

Impact groot

‘Het misbruik heeft misschien tien minuten geduurd, maar de impact is natuurlijk veel groter. Mijn dochtertje durfde gelukkig snel weer buiten te spelen, maar tegelijkertijd speelden er wel andere dingen. Zo kreeg ze datzelfde jaar twee keer een vaginale infectie en was ze diep van binnen wel degelijk bang.’

Ze had het altijd over “de boef”, en elke keer als we dé plek passeerden, moest ze dat even melden. “Kijk mama, hier gebeurde het”. Alleen ik mocht haar nog bloot zien, haar vader niet. Ze wilde niet dat ik wegging en ook al zijn we niet christelijk, ze concludeerde dat God niet bestond als hij dit soort dingen toeliet.’

Naweeën

‘Nog op de basisschool kreeg ze te maken met een depressie, ook al is niet vast te stellen of dat direct met het misbruik te maken had. En ook nu, tien jaar later, komt de angst zo nu en dan naar boven, zoals na een inbraak die pas heeft plaatsgevonden. Ook haar twee jaar oudere zusje kampte lange tijd met de naweeën. Ze wilde niet alleen beneden zijn als ik boven was, en ze ging alleen nog maar zo hard mogelijk rennend naar haar vriendinnetjes toe.’

‘Zelf was ik de eerste periode overgevoelig. Als een man maar iets te lang naar mijn kind keek, stond ik al paraat. En een snoepje van een clown? “Mijn kind doet niets in ruil voor een snoepje”, kon ik alleen maar schreeuwen.’

Reactie uit de omgeving

‘Ook heb ik erg veel moeite gehad met de reacties uit de omgeving. Ouders op het schoolplein die even wilden zeggen dat zoiets bij hen nooit zou gebeuren. Of kinderen die ineens niet meer met onze kinderen mochten spelen. Of kinderen die juist wél bij ons over de vloer kwamen, puur uit nieuwsgierigheid. Ik heb me altijd rustig gehouden en allerlei impulsieve reacties binnengehouden. Maar wat een onwetendheid! Men beseft absoluut niet welke impact een opmerking kan hebben.’

‘Schuldig voel ik me niet. Natuurlijk heb ik mezelf vaak afgevraagd of ik mijn dochtertje toen wel alleen had moeten laten picknicken. Maar elke keer weer kwam ik op een “ja” uit. Ik vind dat kinderen hun eigen weg moeten zoeken en dus vind ik het verantwoord als in een omgeving als de onze een zesjarige op ontdekkingstocht wil gaan. Ik zou het zo weer doen. Wel heb ik vaak gedacht dat áls ik even vanaf ons balkon had gekeken, ik ons dochtertje gezien zou hebben, mét die man.’

‘Ik moest haar de vrijheid geven’

‘Zelf heb ik enorm geworsteld en eigenlijk nog steeds met mijn verstand en gevoel. Ik wilde niet boven op mijn dochter gaan zitten, maar mijn gevoel schreeuwde dat ik dat wel moest doen. Het heeft me heel veel energie gekost om haar toch te laten gaan. Buiten spelen, zelf naar school gaan en jaren later zelf van een feestje naar huis fietsen in de avond. Ik moet haar de vrijheid geven, en mijn eigen zorgen aan de kant zetten.’

De echte naam van Marleen is bij de redactie bekend