Augeo magazine - Over veilig opgroeien

OVERZICHT

AUGEO MAGAZINE - TIJDSCHRIFT KINDERMISHANDELING EN HUISELIJK GEWELD

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘Het moederschap zou een roze wolk zijn. Zo’n zelfde wolk waar Bekende Nederlanders op zitten als ze net moeder zijn geworden. Stralend kijken ze de tv-camera in, een paar uur na de bevalling nog maar, opgemaakt en wel met hun pasgeboren kind in de armen.

Daar leefde ik ook naar toe tijdens mijn zwangerschap. Bij de verloskundige had ik alleen maar positieve gesprekken over hoe goed het allemaal wel niet ging, ik kreeg voorlichting over borstvoeding en verzorging van de baby.

Dat het ook anders dan mooi zou kunnen zijn, daar vertelden ze niets over. Van andere moeders hoorde ik enkel de leuke verhalen. Niemand had het over de mindere kanten van een bevalling en wat het allemaal met je kan doen.

Schijn bedriegt

Ik werd hoe langer, hoe nieuwsgieriger naar het kindje in mijn buik. Hoe zou ze eruit zien? En wat heerlijk als ik na de geboorte weer mijn eigen lijf terug zou krijgen. Maar schijn bedriegt. Er was geen roze wolk. Wel een diep, donker gat.

Onophoudelijk huilde onze dochter. Voor mijn gevoel wel vierentwintig uur per dag. Dat klopt niet, want we hebben veel foto’s uit die tijd waarop ze slapend te zien is. Maar mijn zintuigen waren zó open dat vijf minuten wel anderhalf uur leken te duren.

Daarbij was mijn lichaam door de zware bevalling totaal ontwricht. De hormonen gierden door mijn lijf. Ik was mezelf niet. Mijn dochter wilde ik het liefst niet vasthouden. Die moesten ze maar zo ver mogelijk bij me vandaan houden.

In paniek van huilende baby

Van haar gehuil raakte ik in paniek. Ik was heel emotioneel en prikkelbaar, en voelde me vreselijk schuldig. Want deze gevoelens, dat was toch niet normaal? Ik was gezegend met een gezond kind, het was mijn eigen wens om haar te krijgen. Maar nu had ik er nauwelijks een positief gevoel bij, en wie weet zou ik dat nooit meer krijgen. Ik kon de situatie niet accepteren, wilde alleen maar terug in mijn oude leven.

Stevig ouderschap

Vier dagen na de bevalling zat ik op bed en verloor ik plotseling mijn zicht. Dat was het moment waarop ik besloot hulp te zoeken. Mijn man vroeg ik om de huisarts te bellen. Ook de kraamhulp, die me al extra in de gaten hield, stond er helemaal achter. De huisarts zag het meteen: ik had een hevige vorm van de zogenoemde ‘baby blues’. Het was tijd een stap terug te zetten en voor mezelf te zorgen. Uiteindelijk zijn we via het consultatiebureau aangemeld voor het programma ‘Stevig Ouderschap’.”

Ik kreeg wekelijks ondersteuning van een hulpverlener die me veel zinvolle tips gaf, met mij mee keek. Ze was nooit aanvallend, kritisch of negatief. Maar hielp me wel omgaan met het huilen van de baby, het introduceren van een goed dagritme. Daarnaast kreeg ik hulp van een psychologe. Langzaam ging het beter.

Doordat mijn stress zakte, werd ook mijn dochter rustiger. Mijn spanningen hebben aan het begin wel effect op haar gehad. Het lichamelijke contact dat voor pasgeborenen zo belangrijk is, heeft ze bij mij gemist.

Enorm schuldgevoel

Waarom praten ouders en anderen die met jonge kinderen werken nooit open over baby blues? Was dit wel gebeurd, had ik van tevoren iets meer gehoord over een depressie na de zwangerschap, dan had ik niet gekampt met een enorm schuldgevoel en was de stress misschien minder geweest. Mijn dochter had hier zeker baat bij gehad.

Pas toen ik hulp zocht vertelde mijn moeder dat ook mijn zus hiermee te kampen heeft gehad. Dat was een openbaring voor mij, omdat mijn zus een ‘geboren moeder’ is. Zie je wel, dacht ik, het is niet abnormaal. Deze gevoelens horen erbij.

Praat ook over zware kanten moederschap

Dit taboe zou doorbroken moeten worden, vind ik. Praten is heel belangrijk. Veel mensen in mijn omgeving gaven aan dat ik mijn verhaal bij ze kwijt kon, dat deed me goed. Medewerkers in de kinderopvang en andere omstanders van ouders met een vorm van postnatale depressie raad ik aan dit probleem te bespreken, zonder de ouders nog ongeruster te maken.

Geef aan dat het niet gek is, dat er niets is om je voor te schamen en dat de ‘babyblues’ bij meer moeders voorkomt. Dat ik werd begrepen door mijn moeder en anderen, dat heeft mij erg geholpen. Andere moeders moeten meer met elkaar praten, óók over de zware kanten van het moederschap. Durf te vragen hoe anderen het hebben ervaren. Want die roze wolk, die bestaat niet.'

Wegens privacyredenen is de naam van Kim gefingeerd

AAN TKM VERTELD

Na de geboorte van haar kind zakte Kim (35) in een donker gat. Haar dochtertje kon ze nauwelijks in haar buurt verdragen. ‘Hier had niemand mij over verteld. Ik voelde me heel schuldig.’