Augeo magazine - Over veilig opgroeien

AUGEO MAGAZINE - HET ONLINE TIJDSCHRIFT OVER VEILIG OPGROEIEN

OVERZICHT

REACTIES

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘Hoe ik de dag met de kinderen doorkwam en of het wel goed met ons ging, het werd me niet gevraagd. Jarenlang zocht ik hulp, maar mijn huisarts en de hulpverlener zagen niet dat ik er helemaal doorheen zat. Pas toen ik aangaf dat ik dood wilde, werd ik serieus genomen.

Traumatische jeugd

Mijn ouders scheidden toen ik vijf jaar was. Mijn vader was manisch-depressief en verkeerde daarna in een zwarte periode. Onder zijn toezicht werd ik door anderen op een afschuwelijke manier seksueel misbruikt. Mijn moeder was er ook niet voor mij. Het was een jeugd vol grensoverschrijdend gedrag, therapie en crisisopnames. Bij mij werd een borderline-stoornis geconstateerd en adhd.

Na een mislukte zelfmoordpoging op mijn twintigste trouwde ik met een manipulatieve man. Hij had een alcoholprobleem, maakte grote schulden en kwam zijn beloften niet na. Toch was scheiden voor mij geen optie. Ik wilde het anders doen dan mijn ouders. Ik wilde een gezin voor mijn kinderen. Bij het consultatiebureau deed ik alsof het allemaal wel ging. Ik zette een masker op.

Postnatale depressie

Bij de tweede zwangerschap was ik negen maanden lang heel erg ziek. Twee weken na de bevalling kreeg ik een postnatale depressie. Mijn baby huilde alleen maar en verdroeg de borstvoeding niet. Het was me te veel. Soms wilde ik een kussen op zijn gezicht drukken om hem te laten stoppen met huilen. Toen ik dat aan mijn man opbiechtte, besloot hij om 70 uur per week te gaan werken.

Toen ik naar de baby keek en alleen maar haat voelde wist ik: dit is niet goed. Ik zocht hulp bij mijn huisarts, maar die zei alleen: “Meid, ga toch flesvoeding geven.”. Mijn depressieve gevoelens verklaarde hij uit het feit dat ik negen maanden nauwelijks had gegeten. Een jaar lang zat ik om de drie maanden met een verkouden kind bij de huisarts, maar hoe slecht het met mij - met ons - ging, pikte hij niet op.

Ik sliep niet meer en voelde geen liefde voor mijn kinderen. Ik heb staan schreeuwen boven de wieg. Om toch even te kunnen rusten, zette ik de kinderen overdag voor de tv. Mijn man liet zich nauwelijks zien. Hoe ik het overleefd heb, weet ik niet.

Wegspuiten

De bodem was nog niet in zicht. Schulden dwongen ons te verhuizen en ik raakte zwanger van de derde. Na de geboorte zat ik opnieuw regelmatig bij de huisarts. Deze keer verwees hij me naar een maatschappelijk werker. Ook mijn man kreeg hulp, maar ik wilde niet meer verder met hem. Elke dag hadden we daar heftige ruzies over; hij weigerde om te gaan. Het was een erg rottige periode voor de kinderen. Uiteindelijk kon hij de strijd niet meer aan en is hij vertrokken.

Mijn ex begon mij te stalken, de kinderen misten hun vader en hun gedrag vroeg om meer grenzen dan ik kon stellen. Ik voelde me ontzettend slecht, terwijl de maatschappelijk werker maar bleef zeggen dat ik het zo goed deed. Ik kreeg een vriendje dat insuline spoot wegens suikerziekte. Het idee om mezelf en de kinderen stiekem ‘weg te spuiten’ drong zich steeds vaker aan me op.

Veilig opvoeden

Een goede vriendin aan wie ik vertelde wat er in mij omging, stuurde mij naar de huisarts. Binnen een maand was ik onder behandeling van een speciaal team in een GGZ-instelling. Eindelijk trof ik daar mensen die snappen wat ik nodig heb bij de opvoeding van mijn kinderen. Als je zelf als kind geen veiligheid hebt gekend, is het heel moeilijk te begrijpen wat veilig opvoeden is.

Schema’s helpen mij om rust en regelmaat in de dag te brengen. Dat werkt goed voor mij en de kinderen. Binnenkort ga ik drie dagen in de week met mijn kinderen in therapie om te leren hoe ik de jongens, met hun pittige karakters, zo stabiel mogelijk kan opvoeden. Ook wordt er onderzocht of zij meer hulp nodig hebben, na alles wat ze hebben meegemaakt.

Masker af

Zonder dit traject zou mijn ergste nachtmerrie zijn uitgekomen. Dan waren mijn kinderen, net als ikzelf, onveilig opgegroeid. En uiteindelijk ook in de psychiatrie terechtgekomen.

Mijn huisarts heeft destijds een flinke misser gemaakt. Hij had moeten doorvragen toen ik met mijn postnatale depressie bij hem kwam. Ik wil alle artsen dan ook adviseren niet alleen naar de ziekte te kijken, maar ook naar de persoon die tegenover hen zit. Mensen met een psychiatrisch verleden verschuilen zich achter maskers. Daar moet je als arts doorheen zien te prikken. Want de persoon achter dat masker wil niets liever dan geholpen worden. ’

De naam Wendy is gefingeerd.

GGZ en verslavingszorg: Kindcheck

Algemeen: Kindcheck

INTERVIEW

Wendy (31) kampte met een zware depressie, wilde weg bij haar man en wist niet hoe ze haar jonge kinderen (9, 7 en 2) veilig moest opvoeden. Volgens de huisarts zou wat rust haar goed doen. Bij de GGZ namen ze haar gelukkig wél serieus.