Augeo magazine - Over veilig opgroeien

Beste meester Holleman,

Elke schoolklas heeft gemiddeld vijf kinderen met gescheiden ouders, las ik laatst. Maar in 1972 gingen nog niet zoveel ouders uit elkaar; in onze vijfde klas was ik de enige die dat meemaakte. Weet u dat nog? Niet dat mijn ouders over één nacht ijs gingen, er waren jaren van ruzie aan vooraf gegaan. Toch had ik het er vreselijk moeilijk mee toen mijn ouders op een avond mij en mijn twee broertjes meedeelden dat papa ergens anders ging wonen. Ik begreep er niets van. Hoe kon dat nou? Hoe moest het nu verder met ons? En vooral: had ik dit niet kunnen voorkomen door liever te zijn?

Ik voelde me schuldig en had er slapeloze nachten van. Met mijn vriendinnen kon ik er nauwelijks over praten. Dat wilde ik ook niet, ik vond toen al dat je niet de vuile was buiten moet hangen. Er werd toch al zo over ons gefluisterd in het dorp. Ook bij mijn moeder kon ik mijn ei niet kwijt; ik wilde haar niet belasten met mijn verdriet. Mijn vader zag ik maar af en toe. Hij woonde bij iemand in huis, en kon ons daar niet ontvangen. Af en toe nam hij ons een dagje mee naar de speeltuin en dan deed hij heel vrolijk. Gemaakt vrolijk, denk ik achteraf. Ik durfde hem geen vragen te stellen. En als we weer thuis waren, durfde ik niet aan mijn moeder te vertellen dat het zo fijn was geweest om papa weer te zien.

Toen ik een keer een enorme huilbui had in de klas, vroeg u mij of ik na schooltijd even in het lokaal wilde blijven. U kwam op een stoel naast me zitten en vroeg zachtjes hoe het met me ging. Ik weet nog dat ik spontaan weer begon te huilen - en ook hoe gênant ik dat vond. Ik kon er gewoon niet mee omgaan dat iemand zomaar aardig tegen me deed.

Om eerlijk te zijn: tot die tijd was ik helemaal niet zo dol op u. Ik miste mijn meester uit de vierde klas, die kon zo prachtig verhalen vertellen. Dat talent had u niet. Bovendien werd u vaak boos. Maar mijn kijk op u veranderde die middag helemaal. Ik voelde me veilig, stortte mijn hart bij u uit. U bleek heel goed te kunnen luisteren. Daarna legde u uit dat het logisch was dat ik verdriet had. Alles wat veilig en vertrouwd was geweest, was nu immers ineens anders. U zei ook dat ik moest beseffen dat het de scheiding van mijn ouders was, dat ik daar los van stond en geen kant hoefde te kiezen. Dat ze allebei mijn ouders bleven en dat ik van allebei mocht houden. Vooral dat laatste was een eyeopener voor me. Omdat mijn moeder zo verdrietig was over het vertrek van mijn vader, vond ik dat ik net als zij een hekel aan hem moest hebben. Ze zei best vaak iets lelijks over hem. Dat deed me pijn, toch zei ik daar niets van uit loyaliteit naar haar. Al voelde het soms als verraad van mijn vader.

De term buddy bestond nog niet, maar achteraf denk ik dat u eigenlijk mijn buddy was. Want vanaf dat moment hielden we regelmatig zo’n gesprekje. Dat duurde nooit lang, maar het deed me erg goed. U was de enige met wie ik over mijn ouders kon praten. En u had gelijk: ik wende uiteindelijk aan de nieuwe situatie. Ook toen mijn ouders later allebei een andere partner kregen. Ik zat allang niet meer bij u in de klas, maar moest af en toe nog wel aan uw wijze woorden denken. Het is vast niet alleen aan u te danken, maar ik heb de scheiding van mijn ouders een plek kunnen geven. Dat wilde ik u graag nog even laten weten.

Hartelijke groet,

Ingrid

Ingrid is nu 54 jaar. Ingrid en de meester heten in werkelijkheid anders.

TEKST: ANNEMARIE VAN DIJK

BRIEF AAN DE SCHOOLMEESTER

AUGEO MAGAZINE - HET ONLINE TIJDSCHRIFT OVER VEILIG OPGROEIEN

OVERZICHT

REACTIES

DRIE TIPS VAN MARSHA PINEDO, DIRECTEUR VAN VILLA PINEDO

Ouders: vertel zelf over de scheiding

Vertel het scheidingsnieuws zelf aan de juf, meester of mentor van je kind - uiteraard in overleg met je kind. Dan hoeft het kind dat niet zelf te doen. Vertel aan je kinderen met wie je het besproken hebt, zodat ze voorbereid zijn op vragen. Laat de juf of meester met het kind bespreken of hij of zij hier iets over wil vertellen in de klas. En breng ook bijvoorbeeld ouders van belangrijke vriendjes of de voetbaltrainer op de hoogte. Als je kind elke keer zelf moet vertellen wat er is, kan dat behoorlijk confronterend zijn. 

Het rouwproces van kinderen en ouders loopt niet synchroon

Een scheiding is ook een rouwproces voor een kind, waar je hem of haar in moet begeleiden. Hoe lang dat rouwproces duurt, verschilt van kind tot kind. Hoe ouders met elkaar omgaan is bepalend voor de duur van het rouwproces. De fases hoeven niet gelijk te lopen met de fases waar ouders zelf doorheen gaan (ontkenning - boosheid - somberheid - acceptatie).

Help het kind aan een buddy

Mooi om te lezen dat Ingrid haar meester als een buddy heeft ervaren. Stichting Villa Pinedo, de plek voor kinderen van gescheiden ouders, heeft een buddyproject ontwikkeld waarbij kinderen van gescheiden ouders vanaf twaalf jaar een buddy kunnen aanvragen. Een buddy is een ervaringsdeskundige vanaf achttien jaar die een sociaal-maatschappelijke opleiding volgt. De buddy onderhoudt online contact met het kind. Kinderen kunnen zich aanmelden via onze website.